Beste lezer, in deze blogpost zal ik proberen uit te leggen waarom ik bijna geen normale foto’s meer maak.

Niet dat ik reguliere, registratieve foto’s niet mooi of interessant vind. Ik kan er nog altijd diep van onder de indruk raken. Maar voor mijzelf merk ik dat ik altijd op zoek ben naar iets nieuws, iets dat nog niet eerder zo is gemaakt of gezien. En dat brengt meestal een afwijkende camera-instelling of camerastandpunt met zich mee. Nu lukt mij dat natuurlijk de ene keer beter dan de andere. En lang niet alles wat ik maak wordt door iedereen mooi gevonden. Hoeft ook niet.

Het gaat me nu even om de veelgehoorde vraag of je kan leren om onderscheidende foto’s te maken. Mijn antwoord daarop is een overtuigd ja. Maar dat gaat niet in één keer. Je moet de tijd en moeite nemen om erin te groeien. Dus leren, oefenen en verwerken.

Wist je trouwens dat er twee verschillende niveau’s zijn waarop het kan leren? Het eerste niveau is door aandachtiger en bewuster te leren kijken. Daarover zal ik in een ander blog meer vertellen.
Het tweede niveau – en daarover gaat dit stuk – is door wat losser en creatiever met je cameratechnieken om te gaan. Heel eerlijk: zelden fotografeer ik iets zonder een creatieve techniek in te zetten. Dus gaat bij mij de ene keer de belichting fors (soms meerdere stops) in de plus. Of hij gaat in de min, als het onderwerp zich daar beter voor leent.  Soms knijp ik het diafragma flink dicht om een maximale scherptediepte te krijgen. Dan weer kies ik een extreem laag standpunt, zodat je als kijker sterker het beeld wordt ingezogen. Het is daarbij altijd weer verrassend om te zien hoe de laatste (laagste) centimeters het meeste verschil maken. Ook een techniek zoals de meervoudige belichting opent een wereld aan kansen en mogelijkheden, die volgens mij nog grotendeels onontgonnen is.

In dit blog neem ik je graag mee langs een aantal foto’s die ik gemaakt heb ik de loop van de masterclass Creatieve Technnieken van de afgelopen jaren. Gewoon om een kijkje in de keuken te geven, en om uit te leggen waarom ik gebruik maak van bepaalde technieken. Want als je ze betekenisvol inzet, overstijgen ze het niveau van een trucje.

Ik schrijf dit blog een beetje voor mezelf, maar vooral voor jou. Zodat je kan zien wat er mogelijk is, ook voor jou!

Heel soms heb je het geluk om een bosuil fraai voor de lens te krijgen. Maar in het echt zag het er heel anders uit, namelijk als een tamelijk donker tafereel met harde, drukke contrasten. Kijk maar eens naar deze foto.

Door stevig over te belichten, wordt het alsnog een lieflijk, sfeervol portret. Ook doordat de achtergrond overbelicht raakt en lekker rustig wordt. Of liever: sereen. Passend bij de kalme rust die het uiltje uitstraalt.

Zelfde bosuil, maar nu gefotografeerd vanuit een extreem laag standpunt. Ook met een maximale scherptediepte, zodat het eigenlijk een foto is geworden van vooral beukenbladeren met – oh ja – ook nog een uil die een uiltje knapt.

Titel: Zonsondergang
Technieken: Extreme scherptediepte (ditmaal toegepast met en telelens op 300mm) met als doel de enorme rijkdom aan details weer te geven. Ik heb deze gecombineerd met een koele witbalans om het geheel wat sprookjesachtiger te maken.
In de nabewerking heb ik ook nog een dubbele belichting toegepast, waarbij ik de tweede foto extreem vaag (out of focus) heb gemaakt en deze met slechts 5% dekking eroverheen heb geplaatst. Daardoor wordt het geheel iets zachter en minder druk.

Titel: Energy
Nooit eerder gezien, al die windmolens. Toch staan ze er al sinds 2008 op een afstand van 23 kilometer uit de kust van Zantvoort (Prinses Amalia windpark) Ik moest heel laag standpunt innemen (ca 35 cm boven grond) om goede vlakverdeling te krijgen. Sta je hoger, dan komt er teveel loze ruimte tussen de horizon en de golven. Dat betekende dat ik plat op mijn buik moest gaan liggen in het natte, modderige zand. Dat offer breng ik alleen als ik écht geloof dat het een betere foto oplevert. Ik heb in de loop der jaren geleerd die kansen beter te herkennen 😉

Even als toegift: het verschil in nabewerking. Links: zoals het uit Lightroom kwam (dat is niet zoals het uit camera kwam, want dat was nog weer een stuk fletser). Rechts: na Photoshop. Ik heb ervoor gekozen om de foto wat te dramatiseren, (lees: de kleuren en contrasten wat pittiger aan te zetten) omdat ik het een dramatische ingreep in het landschap vind.

Titel: Vloed
Dit verschijnsel had ik nooit eerder zo fraai gezien. Het opkomende water vult heel subtiel de ribbels van het drooggevallen haf.
Statief was echt nodig om het geribbelde deel goed scherp te houden. Vervolgens heel veel foto’s maken. Ook belangrijk was positie kiezen. Deze foto is gemaakt met licht van opzij, waardoor het water (schuim) wit bleef. En timing, want het hele vlak was binnen 2 seconden al overspoeld.
Dit is dus geen panning-opname, maar gewone lange sluitertijd, waarbij ik het onderwerp (het water) heb laten bewegen.

Titel: Vloed 2
Zelfde gegeven, maar nu vanuit een andere positie (tegenlicht). De glans op het schuim wordt daardoor heel bepalend en wekt de indruk van vloeibaar staal. Alsof er een matrijs wordt volgegoten. Wat ik zelf mooi vond zijn de mesheft-schelpjes, waarvan er één linksboven helemaal zichtbaar en herkenbaar is gebleven, terwijl de andere wordt verzwolgen door de ‘tongen’ van de schuimende vloed.

Titel: Droomvlucht.
Nauwelijks hoeven croppen. De sluitertijd van 1/15s bleek precies goed te zijn om dit effect te creëren. Maar het hangt altijd weer af van de hoeveelheid licht, het type lens (ik had hier een 500mm) en de snelheid waarmee de vogels voorbijvliegen. Het moeilijkst is om in het juiste tempo mee te bewegen.

 

Titel: Gentle Giants
Een sterke crop (je hebt veel pixels nodig, dus dit lukt het best met een fullfrme camera). De foto is een combi van extreme scherptediepte + extreem laag standpunt + high-key.

 

Titel: Runners
Bij deze foto heb ik de techniek van de lange sluitertijd en het pannen ingezet om de haast weer te geven waarmee deze vogeltjes steeds voor de golven uitrennen. Het is daarom belangrijk dat ook de golf er duidelijk op staat. Zie je het achterblijvertje? Die maakt voor mij qua verhaal de foto af! Hij is zelfs beloond met een eervolle vermelding in de Lowlands Natuurfotowedstrijd 2017.

 

Titel: Bambi
Helemaal aan het einde van onze sessie, zagen we nog een hert dat tevoorschijn was gekomen om te laveien.
Wel voorbeeld van extreem scherptediepte / klein diafragma en ook flink onderbelicht. Daardoor wordt het heel grafisch en lijkt de foto wel een uitgeknipt silhouet.

 

Titel: Nieuwe wildernis
Techniek: Meervoudige belichting (4x). Ik stond onder een dennentak en fotografeerde recht naar boven, zodat deze afstak tegen de witte lucht. Door steeds de camera na elke shot iets je roteren (willekeurig) transformeert een eenvoudig silhouet na 4 x belichten vanzelf tot een complexe compositie.
Je ziet hoe lijnen zich gedragen bij toepassing van deze techniek.
Wat mij verraste was het sterk ets-achtige karakter en het feit dat er een nieuwe voorstelling is ontstaan van een bos. (iets gecropt, ca 60% van het oorspronkelijke beeldoppervlak is overgebleven).
macro lens 105mm, in P-stand, uit de hand.

Titel: Ballet
Experimentele foto van twee kibbelende flamingo’s. Dit hele voorval duurde maar een paar seconden. Maar door vanaf statief vijf opnamen over elkaar heen te maken, kon ik de dynamiek van dit kortstondige burenruzie-tje in één beeld vangen. Ik was erdoor verrast!

Wil jij ook leren hoe je creatieve cameratechnieken kan toepassen en inzetten? Dan is mijn najaars-masterclass wellicht iets voor jou, zie:
http://mentornatuurfotografie.nl/%20activiteit/masterclass_creatieve_technieken_najaar2018/