Waarom fotograferen we bloemen altijd van boven of van opzij? We vinden dat zo vanzelfsprekend dat we helemaal vergeten ons af te vragen hoe een kikker of een mier vanaf de grond tegen een bloem aankijkt. Of hoe een bloem zelf tegen de zon aankijkt. We zijn nu eenmaal zoveel groter dan de meeste bloemen (en dieren) dat we letterlijk op hen neerkijken.
Bomen of bergen zijn groter dan wij, dus die laten we in de regel boven de horizon uit torenen. Net zoals we hoge gebouwen in beeld brengen. We laten daarmee eigenlijk de dingen haast nooit objectief zien zoals ze zijn, maar meer zoals wij zijn. Alles afgemeten aan ons perspectief en aan onze proporties.
Of dat erg is, mag iedereen voor zichzelf bepalen. Maar aan die ‘wet’ valt natuurlijk wel te ontsnappen. Als je uit bent op vernieuwing is het dus interessant om eens te experimenteren met extreme perspectieven en gezichtspunten. Hoe kruip je in de huid van een mier? Neem een flinke groothoeklens, druk je camera aan de voet van wat planten stevig tegen de grond, zet je diafragma op klein (f22 of kleiner) zodat je alles van voor tot achter scherp in beeld hebt en gebruik een hoekzoeker om je beeld te onderzoeken. Wanneer je op die manier op je knieën in het veld bezig bent, kun je helemaal opgaan in de microcosmos die je door de zoeker ziet.
In één van de volgende voorbeelden is dat gedaan met een bosanemoon, gebogen naar een zonnestraal die tussen twee bomen door op de grond valt.
Bij het nabewerken moet je na afloop wel alle donkere tinten lichter maken. Je staat versteld van alle details die dan weer goed zichtbaar worden (BS).